Luty

Walentynki

Tłusty czwartek

Przyszedł ten najkrótszy w roku luty, który jest ostatnim umownym zimowym miesiącem. Po nim czekamy, wyglądamy, łakniemy słońca jak ryba wody. W naszym przedszkolu zaczął się kolejny rozdział, tym razem miłosny. Za sprawą święta jakie przywędrowało do nas zza Oceanu. Walentynki, w tym dniu wszyscy jesteśmy uśmiechnięci, radośni a przede wszystkim mili. To nie tylko święto zakochanych, to również dzień dobrych uczynków, ciepłych słów, drobnych gestów, które sprawiają, że na sercu robi się jakoś tak cieplej. Oczywiście kolor, który dominował u nas w salach to czerwień, która pomimo swojej ostrości wprowadza zgodę i harmonię. To właśnie wtedy Panie tłumaczą dzieciom, że sympatia, to coś, co powinno towarzyszyć nam każdego dnia. A 14 lutego obchodzimy tak naprawdę urodziny tego stanu, który pozwala nam w drugim człowieku zauważyć to, co piękne, wyjątkowe, niepowtarzalne… Tak, Drodzy Rodzice, w każdym z waszych dzieci widzimy to codziennie, pomimo różnic, każdy z nich ma w sobie coś, co czyni go niepowtarzalnym. Były piękne obrazki, serca, poczęstunek, balony i ta miłosna atmosfera, która szanuje każdą indywidualność. Krótki ten luty, niestety ani się nie obejrzeliśmy, a przeleciał nam między palcami… Krasnale ćwiczyły znajomość kolorów, bo przecież tęcza ma ich siedem a każdy z nich chciałby je nazwać. Kotki tak zatraciły się w tematyce bajek i baśni, że postanowiły złowić złotą rybkę, która spełni ich trzy życzenia. Smerfy, jak na starszaków przystało najpierw poznali legendę o poznańskich koziołkach, które Panie z tej grupy osobiście odwiedziły, by przekonać się jak to tak naprawdę z nimi jest. By zaraz potem ubrać się odświętnie i stworzyć swój przedszkolny teatr, w którym obejrzały fascynujący spektakl. I tak przywitaliśmy najsłodszy dzień w roku, gdzie kalorie to słowo zakazane, a pączek najczęściej wymawiane. Tłusty czwartek! Jak tradycja nakazuje, każdy powinien zjeść chociaż jednego pączka, żeby mieć szczęście, powodzenie, różnie to z tym tłumaczeniem bywa… Każda wymówka jest dobra, gdy na stole pojawiają się one, okrągłe, nadziane, oblane lukrem, pyszne, słodkie, najlepiej domowe… Tutaj urwę swój wywód, ponieważ nie chcę narazić się co niektórym, którzy czytając to, wracają wspomnieniami do tego dnia, w którym można było pozwolić sobie na małe co nieco. No dobra, umówmy się, na dużo więcej niż małe. Zamykam rozdział, w którym nie brakowało wrażeń, pomimo krótkiego czasu. Jednak jak zwykł mawiać pewien poeta: „Zawsze im czas szczęśliwszy, tym krótszy”. I tego Wam życzę każdego dnia.